Özel günlere gerek yok sevdiklerinizi hatırlamak ve onlara hep aynı sevgiyi göstermek için. Kapitalizmin dayattığı bu özel gün anlayışı sevgiyi, hürmeti, vefayı da çerçeveliyor. Sanki bir tek gün sevdiklerimize o özeni göstermeliyiz baskılaması yapıyor ve ne yazık ki bunda da büyük oranda başarılı oluyor. 
İşte onlardan biri Babalar Günü… Tamamen ticari bir uygulama olmasına rağmen kültürümüzü bozan aptallıklardan biri. Baba her gün her an çok kıymetlidir. Tıpkı anne gibi. Her an her dakika her nefeste hatırlamak ve sevgimizi minnettarlığımızı göstermemiz gereken en kıymetlilerimiz. Babalar Günü’nde de gönüllerini alalım tabi aba onları babalar gününe mahkûm etmeyelim. 
Her gün her an her nefeste gereken ilgiyi, gereken sevgiyi, gereken hassasiyeti göstermek en önemli vazifemiz. Büyük fedakarlıklarına sevgiyle karşılık vermek en büyük hediye onlara. 
O muhteşem hikayeyi bir kez daha hatırlayalım ve öyle bitirelim yazımızı: 
Yaşlı bir baba…
Kuzu etinden imal edilmiş yaprak döneri çok severmiş… Bir gün canı yaprak döneri çok çekmiş. Babasının isteğini fark eden oğlu, almış babasını ve güzel bir lokantaya götürmüş… Baba, yemeği önce kendisi yemek istemiş… Ancak yaşlılığın verdiği zayıflık sonucu elleri titrediği için lokmayı ağzına götürmek istediği her seferinde üzerine dökmüş, yağı sakalına damlamış…
Lokantadaki insanların bakışları da pürdikkat onların üzerindeymiş… Aşağılayıcı bakışlar, alaycı tavırlar, surat ekşitmelerle arada bir yaşlı babaya bakıyorlarmış. Bir süre sonra oğlu sabır ve itina ile lokmaları babasının ağzına koymaya başlamış… Nihayet yemek bitmiş ve oğlu babasını alıp lavaboya götürmüş, elini-yüzünü iyice yıkamış, üstünü-başını silip temizlemiş, saçını-sakalını düzeltip taramış, gözlüklerini silip gözüne takmış, ardından da koluna girip dışarı çıkarmış… Lokantada bulunanların hakaretamiz bakışları hâlâ onların üzerinde… Hiçbir bakışı umursamayan çocuğun ise yüzünde hep tebessüm varmış, babası çok sevdiği yemekten yiyip lezzet aldığı için…
Yemek parasını ödeyip çıkıyorlardı ki, arkalardan yaşlı bir amca seslenmiş:
– Hey evlat, burada bir şey bıraktığını unutmadın mı?
Az düşündükten sonra çocuk cevap vermiş:
– Hayır, masada bir şey bıraktığımı sanmıyorum!
Yaşlı amca:
– Hayır evlat, yanılıyorsun. Sen burada çok değerli bir şey bırakıp gidiyorsun!
Şaşkınlık içinde:
– Ne bırakmışım ki amca?!
– Sen burada, her evlat için bir ders ve her baba için bir umut bırakıp da gidiyorsun!…
Tam bir sessizlik hâkim olmuştu salona… 
Herkes yaptığından, düşündüğünden utanç duyuyordu…