İstediğiniz, çok sevdiğiniz, onsuz yapamayacağınızı düşündüğünüz bir şeyi kaybetmek üzere olduğunuzda çaresiz kalırsınız. Bir türlü bırakamadığınız şeyler, bir sevgili, bir araba, bir eşyayı kaybetmek üzere olduğunuzda sizin için arz ettiği değer her zamankinden daha da yükselir. Bir daha o kaybettiğinize ulaşamayacağınızı bilmek beyninizi uçurur. Hele de saplantılı olmaya meyilli bir kişiliğiniz varsa tutkuyla bağlandığınız o şey her ne ise onu kaybetmemek için ne gerekiyorsa yaparsınız. An gelir, ne gerekmiyorsa da…

Başını dizlerinin üstüne denk getirip kocaman açtığı boncuk gibi gözleriyle sessizce bakarlar. Gözleriniz o gözlere değdiği zaman içiniz bir garip olur, yüreğiniz erir. Acımayla karışık bir sevgi yumağı oluşur gözlerinizde. O bakışı bir insanın yapması pek mümkün değildir. Bunu sadece köpekler becerebilir.

İnsanoğlu ise çok istediği bir şeyin olması için başka yollar kullanır. Kimi çoklu çözümler üretir. Önce isteğini söyler. Baktı olmuyor tehditler savurur. Bazen yalvarmayla karışık tehditler savrulabilir. Yine olmazsa bu defa yalvarmayı dener. Jacques Brel’in ünlü şarkısında olduğu gibi “Lombre de ton chien” diye yalvarır. Yani “bırak köpeğinin gölgesi olayım…” Aşırı duygusal bir şarkıdır “Ne me quitte pas” çok severek dinlediğim bir parçadır. Bir insan bu kadar sevilebilir ancak diye düşünürüm hep onu dinlerken.

İnsan sevgisi bir başkadır. Ne var ki, karşınızdaki sizi sevmiyorsa yapacak bir şey kalmamıştır artık. Israrda gerek yoktur. Bu sevginin karşılıksız olduğunu bile bile ısrarcı olmak, üstelik “Köpeğinin gölgesi olayım” dediğiniz halde olmuyorsa bu ısrarcılığı sürdürmek akıl hastalığına tutulduğunuz anlamına gelir.

Hele sevdiğiniz şey bir insan değil de bir araba, bir eşya ise ve ondan ayrılmanız gerektiği halde kopamıyorsanız durum vahimdir.

Bu tutkuyla bağlı olduğunuz şey eğer bir makam ise ve o makama terk edemeyecek derecede bağlanmışsanız ve o makamı artık hak etmiyorsanız, insanlar sana çek git diyorsa durum daha da vahimdir.

Beceremediğiniz işi sürdürmenin bir anlamı yoktur. Size çek git beceriksiz herif diyenlere aba altından sopa göstermek, olmadı belirli vaatlerle kandırdığınız birilerine laf söyletmekle o makamı elinizde tutamazsınız.

Gitmek vakti gelmişse kalma çabalarınız fayda etmeyecektir.

Vakti gelir ayrılık hasıl olur hem makamdan hem de bu dünyadan.

Atilla İlhan’ın dediği gibi:

“evvel zaman içinde

kalbur saman ölür

kubbelerde uğuldar bâkî

çeşmelerden akar sinan

an gelir

-lâ ilâhe illallah-

kanunî süleyman ölür”